كميته ورزش نيروگاه كرمان- واحد بانوان

۱۳۸۸ شهریور ۱, یکشنبه

اسامي نفرات اصلي و ذخيره به ترتيب امتياز كسب كرده در شناي مقدماتي

نفرات اصلي:

مريم نمازيان
معصومه سازور
زينب نيكورز
سپيده محمدي افشار
مژگان حسن شاهي
الهام رستمي
شيما جنتي فر
شراره تاج الديني
حميده ثمره
وجيهه ميرحبيبي
فاطمه هجيني
مهديه دهقاني
مليحه هروي
زهرا كشتكار
سميرا رضايي
فرزانه زرين نعل
ليلا حسيني
سميه علم دوست
مهديه سلاجقه
سحر سعيدي نژاد
شايسته كارگر
زهرا روهنده
يسنا ميرزايي
زكيه شجاعي
مريم عسكري
فاطمه حاج ملك
زيبا تاج آبادي
ندا مولايي
الهه مختارآبادي
كبري قاسمي پور

نفرات ذخيره:

مارال رزاقي
مهديه گواشيري
نرگس ناصح زاده
مرضيه نكويي
زهره پرنده غيبي
مريم حسيني
محدثه دهقان
فاطمه طباطبايي
مرجان عسكرپور

۳ نظر:

ناشناس۱ شهریور ۱۳۸۸ ساعت ۱۲:۰۵
weblogخیلی به روزه ای ول
پاسخحذف
پاسخ‌ها
ناشناس۶ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۹:۰۵
دلمون واسه شما تنگ شده کلاس کی شروع میشه
پاسخحذف
پاسخ‌ها
كميته ورزش۸ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۱۰:۵۲
ان شاا... به زودي شروع ميشه .دنبال كارهاي قراردادشم.هتل پارس تا 1هفته ديگه تعميرات داره.سعي ميكنم تا دو هفته ديگه شروع كنيم.
پاسخحذف
پاسخ‌ها

افزودن نظر

مناجات

گفتم: خدای من، دقایقی بود در زندگانیم که هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه دیروز بود و هراس فردا، بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برایت بگویم و بگریم، در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟ گفت: عزیزتر از هر چه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی، که در تمام لحظات بودنت برمن تکیه کرده بودی، من آنی خود را از تو دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی، من همچون عاشقی که به معشوق خویش مینگرد ، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم. ***
گفتم: پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی، اینگونه زار بگریم؟ گفت: عزیزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آیدعروج می کند، اشکهایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان، چرا که تنها اینگونه می شود تاهمیشه شاد بود .***
گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟ گفت: بارها صدایت کردم، آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی، تو هرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود که عزیزتر از هر چه هست از این راه نرو که به ناکجاآباد هم نخواهی رسید***
گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟ گفت: روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی،چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم، کلامی نگفتی، می خواستم برایم بگویی و حرف بزنی. آخر تو بنده ی من بودی چاره ای نبود جز نزول درد که تنها اینگونه شد تو صدایم کردی***
گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟ گفت: اول بار که گفتی خدا آن چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم، تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر، من می دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمی کنی وگرنه همان بار اول شفایت میدادم***
گفتم: مهربانترین خدا، دوست دارمت گفت: عزیزتر از هر چه هست من دوست تر دارمت .