كميته ورزش نيروگاه كرمان- واحد بانوان

۱۳۸۹ مهر ۲۲, پنجشنبه

دوره جديد آموزش شنا در استخرهاي هتل پارس و المپيك آغاز شد

۲ نظر:

ناشناس۲۵ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۰۱
با تشکر از زحمات شما
لطفا در انتخاب مربی دقت بیشتری شود .مربیها اکثرا کم تجربه و بی حوصله و بد اخلاقند .بطوریکه تکنیکهای شنا را کامل آموزش نمی دهند. و اگر آموزش کسی با کندی مواجه شود به شخصیت فرد با دادو بیداد توهین میکنند. یا هنوز ساعت کلاس به اتمام نرسیده می خواهند استخر را ترک کنیم.

به نظر میرسد با این هزینه های سنگین که به شرکت اعمال می شود میتوان مربی باتجربه تر و بهتری انتخاب کرد.
با تشکر
پاسخحذف
پاسخ‌ها
كميته ورزش۲۳ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۱۵
جهت اطلاع دوستان عزيز موارد ذيل لازم به توضيح است.مربي انتخاب شده داراي گواهينامه بين المللي شناي موزون و كارت مربيگري شنا است همچنين مدرس دانشگاه بوده و عضو هيات شناي استان ميباشند.مربي تيم شناي استان نيز بوده اند و سابقه مربيگري طولاني دارند.در ضمن درصد يادگيري در كلاسهاي اين دوره و با مربي جديد بيش از 80 درصد بوده كه در صورت بي تجربگي مربي اين امار بدست نمي امد.لذا مربي پس از تحقيق فراوان انتخاب شده و كم نجربه نميباشند.درخصوص ساعت استخر نيز سوت خروج را ناجي استخر ميزند كه هيچ ارتباطي به مربي ندارد و براساس ساعت درج شده در قرارداد ميباشد.در خصوص تذكرات مربي كه بارها مشاهده شده اما خلاف ادب نبوده است،نيز در صورت هماهنگي با كلاس و رعايت قوانين و حضور كامل در جلسات آموزش مشكلي نخواهد بود.لازم به توضيح است ميزان استقبال از آموزش شناي اين مربي بيش از مربيان قبل بوده است.
درهر صورت از اعلام نطرتان كه نشاندهنده پيگيري شماست متشكرم.كميته ورزش
پاسخحذف
پاسخ‌ها

مناجات

گفتم: خدای من، دقایقی بود در زندگانیم که هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه دیروز بود و هراس فردا، بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برایت بگویم و بگریم، در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟ گفت: عزیزتر از هر چه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی، که در تمام لحظات بودنت برمن تکیه کرده بودی، من آنی خود را از تو دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی، من همچون عاشقی که به معشوق خویش مینگرد ، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم. ***
گفتم: پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی، اینگونه زار بگریم؟ گفت: عزیزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آیدعروج می کند، اشکهایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان، چرا که تنها اینگونه می شود تاهمیشه شاد بود .***
گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟ گفت: بارها صدایت کردم، آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی، تو هرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود که عزیزتر از هر چه هست از این راه نرو که به ناکجاآباد هم نخواهی رسید***
گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟ گفت: روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی،چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم، کلامی نگفتی، می خواستم برایم بگویی و حرف بزنی. آخر تو بنده ی من بودی چاره ای نبود جز نزول درد که تنها اینگونه شد تو صدایم کردی***
گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟ گفت: اول بار که گفتی خدا آن چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم، تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر، من می دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمی کنی وگرنه همان بار اول شفایت میدادم***
گفتم: مهربانترین خدا، دوست دارمت گفت: عزیزتر از هر چه هست من دوست تر دارمت .