كميته ورزش نيروگاه كرمان- واحد بانوان: اسامي دوره جديد آموزش شنا

۱۳۸۹ آذر ۱۶, سه‌شنبه

اسامي دوره جديد آموزش شنا

به اطلاع شركت كنندگان در دوره شناي كرال سينه كه در استخر هتل پارس برگزارگرديده ميرساند اسامي ذيل جهت شركت در دوره بعد(پس از تشكيل) معرفي ميگردند.لازم به توضيح است پس ارسال ليست حضور و غياب از هتل پارس نفراتي كه بيش از 4 جلسه غيبت داشته اند از گروهها حذف خواهد شد.لازم به توضيح است نفرات بر اساس امتياز كسب شده گروه بندي شده اند.

گروه اول:

خانمها سلجوقي ، ماراني ، معصوم پور ، محياپور ، احمدي ، شجاعي ، ارون ، قاسمي پور ، تعاوني

گروه دوم:

خانمها عباسي ، پسرك لو ، ترك زاده

گروه سوم:

خانمها سلاجقه ، پرنده غيبي

گروه اول و دوم ميتوانند جهت ادامه آموزش شنا(هنگام برگزاري دوره)ثبت نام نمايند.گروه سوم فقط ميتوانند در 3جلسه اول شركت كرده و در صورت كسب امتياز لازم قادر به شركت در دوره بعدي ميباشندودر غير اينصورت نميتوانند در دوره آموزشي شركت نمايند. ضمنا برگزاري دوره بعدي متعاقبا اعلام خواهد شد.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

مناجات

گفتم: خدای من، دقایقی بود در زندگانیم که هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه دیروز بود و هراس فردا، بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برایت بگویم و بگریم، در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟ گفت: عزیزتر از هر چه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی، که در تمام لحظات بودنت برمن تکیه کرده بودی، من آنی خود را از تو دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی، من همچون عاشقی که به معشوق خویش مینگرد ، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم. ***
گفتم: پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی، اینگونه زار بگریم؟ گفت: عزیزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آیدعروج می کند، اشکهایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان، چرا که تنها اینگونه می شود تاهمیشه شاد بود .***
گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟ گفت: بارها صدایت کردم، آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی، تو هرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود که عزیزتر از هر چه هست از این راه نرو که به ناکجاآباد هم نخواهی رسید***
گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟ گفت: روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی،چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم، کلامی نگفتی، می خواستم برایم بگویی و حرف بزنی. آخر تو بنده ی من بودی چاره ای نبود جز نزول درد که تنها اینگونه شد تو صدایم کردی***
گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟ گفت: اول بار که گفتی خدا آن چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم، تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر، من می دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمی کنی وگرنه همان بار اول شفایت میدادم***
گفتم: مهربانترین خدا، دوست دارمت گفت: عزیزتر از هر چه هست من دوست تر دارمت .